बोधकथा ~ सवय

⚜️ सवय ⚜️

              एका माणसाने त्याच्या घरी एक पोपट पाळला होता. पिंजऱ्यात ठेवलेल्या पोपटाला चांगले खायला प्यायला मिळत असे व पोपट बोलका असल्याने घरातील लोकांकडून त्याचे फार कौतुकही केले जाई पण पोपटाच्या मनात मात्र पारतंत्र्याचे शैल्य दाटून येई. 

               अखेर एके दिवशी पोपटाला संधी चालून आली. त्या माणसाने पोपटाला खाणे देण्यासाठी पिंजऱ्याचे दार उघडले होते व त्यात त्याच्या हातून ते तसेच उघडे राहिले होते.  पोपट पिंजऱ्याच्या बाहेर येऊन उडून गेला. पण लहानपणापासून पिंजऱ्यात राहिला असल्याने त्याला फारसे नीट उडताही येत नव्हते.

                एका झाडावर गेला असता त्याला इतर पोपटांशी बोलता येईना. कारण लहानपणापासून तो परकी भाषा शिकत असल्याने त्याला पोपटांची भाषा येत नव्हती. म्हणून इतर पोपटी त्याला सहकारी मानत नव्हते. पिंजऱ्यात आयते खायची सवय असल्याने त्याला अन्न मिळवणे अवघड जाऊ लागले. व ऊन, वारा, पाऊस यांची कधीच सवय नसल्याने तो आजारी पडला व मरून गेला.

 ⚜️तात्पर्य⚜️

 जास्त काळपारतंत्र्यात राहिल्याने तसेच गुलामगिरीची सवय अंगात मुरूम राहते. मग परक्यांची भाषा संस्कृतीच आपली वाटू लागते आणि मिळालेले स्वातंत्र्य टिकवण्याचे जिद्द अंगी राहत नाही. परक्या संस्कृतीचे चांगले काही घेताना आपल्या संस्कृतीचे विस्मरण होऊन न देणे हाच खरा शहाणपण.

🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️🕳️

इतर बोधकथांचे वाचन करण्यासाठी खालील बटनाला टच करा.